پیرگوشی
پیرگوشی و یا کم شنوایی ناشی از سن در سنین سالمندی شایع است و حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد سالمندان بین سنین ۶۵ تا ۷۰ سالگی به درجاتی از آن دچار می شوند و در افراد بالای ۷۵ سال این عدد به ۵۰ درصد افزایش می یابد . پیرگوشی در واقع نوعی کم شنوایی حسی – عصبی است که به صورت تدریجی و خاموش در طولانی مدت رخ می دهد و معمولا هر دو گوش را به یک میزان تحت تاثیر قرار می دهد . پیر گوشی در اثر از بین رفتن سلول های مویی در گوش داخلی و همینطور مسیر عصبی انتقال صدا به مغز ایجاد می شود . به این علت که سلول های مویی یا عصب شنیداری ترمیم نمی شوند معمولا این نوع کم شنوایی دائمی است . عواملی که زمینه ساز پیرگوشی در افراد هستند شامل سابقه ژنتیکی ، سابقه اشتغال در محیط های پرسر و صدا و بعضی از بیماری هایی که خونرسانی به گوش داخلی را مختل می کند می باشند .
علائم پیر گوشی
به دلیلی که پیرگوشی آهسته و در طی زمان اتفاق می افتد بسیاری از افراد متوجه کاهش شنوایی خود نمی شوند . برخی از علائم پیرگوشی عبارتند از :
- به نظر می رسد دیگران به صورت نجوا یا زمزمه صحبت می كنند.
- شنیدن و افتراق اصوات”زیر”مانند(س) و (ش) مشكل است.
- درك محاورات به ویژه در صورت وجود اصوات زمینه ای، مشكل است.
- شنیدن صدای مردان از صدای زیر زنانه برایشان راحت تر است.
- برخی اصوات آزاردهنده یا خیلی بلند به نظر می آیند.
- ممكن است دچار وزوز گوش (صدای زنگ، غرش یا هیس هیس در یك یا هر دو گوش) هم باشند.
درمان
گام اول در درمان پیرگوشی تشخیص آن و افتراق آن از سایر عوامل ایجادکننده کم شنوایی توسط ادیولوژیست پس از انجام آزمایش های شنوایی مربوطه می باشد . پیرگوشی درمان دارویی ندارد و با استفاده از سمعک می توان کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشید . ادیولوژیست نوع و مدل سمعک را بر اساس شدت کم شنوایی و سبک زندگی فرد به سالمند معرفی می کند .
